Met enige regelmaat fotograferen we kinderen en gezinnen in de fotostudio. Zo werd ik onlangs gebeld of we ervaring hadden met bijzondere kinderen. Nu zijn alle kinderen natuurlijk bijzonder, maar ik begreep wel wat ze bedoelde. Mijn antwoord: Ja hoor, we hebben wel eens een fotofeestje gehad met een groepje dove kinderen (mijn naamteken is het indrukken van de ontspanknop) en een groepje kinderen met autisme. Ook hebben we eerder een tweetal dove kinderen gefotografeerd. Geen probleem! Kinderen zijn vooral kind bij ons en we ervaren meer overeenkomsten dan verschillen om eerlijk te zijn.
Deze moeder had ook een kind met autisme. Ze zou een erg korte spanningsboog hebben. Het leek me geen probleem, dus we maakten een afspraak. Toen ze er waren, bleek inderdaad dat dit meisje snel afgeleid was en soms zich in haar eigen werkeldje terugtrok. Maar eigenlijk ging het heel goed! na een tijdje kwam ze tegen me aan staan en blies ze door haar mond, bijna fluiten zeg maar. Haar moeder legde uit: ze wil dat je fluit. Ik fluiten dus! Niet te hard, niet te ingewikkeld, ik wilde het ook vooral op haar fluiten laten lijken. Het was goed en we gingen verder.
Gaandeweg de fotosessie kwam ze steeds vaker even bij me staan en floten we samen. Dit hield ze de rest van de sessie vol, tot tijdens ons afsluitend gesprek – even fluiten- en bij de buitendeur met de jas aan – een laatste keer fluiten dan-. Ik voelde dat we een soort band opbouwden samen, dit meiske en ik. Een band die ik wel kon voelen, maar niet kon begrijpen, daarvoor moest je toegang hebben tot haar wereld. Was het een test en was ik geslaagd? Het leek er wel wat op.
Ik kan hier regelmatig met plezier aan terugdenken, dat meiske met wie ik samen floot – ze is mijn terugkerende herinnering waarom ik van dit vak houd.
Groetjes, Olaf